Το κρίμα

Μάνα κλαις;
Μα, αυτό είναι ανώφελο.

Δεν αλλάζει -το ξέρεις- ο κόσμος με τον Θρήνο Σου.
Ο Θρήνος Σου απλώς τρώει λαίμαργα τον Χρόνο Μας .
Τρώει λαίμαργα τον Χρόνο Μας και σπέρνει Σκόνη .
Σκόνη Βαριά και Σκοτεινή.
Που Μας Μπουκώνει, Μας Τυφλώνει
και ύστερα σιγά - σιγά – ξέρει αυτή –
τείνει να Μας Αποτελειώσει.

Για αυτό σου λέω: “Κρίμα είναι”...

Όπως Κρίμα είναι η περαστική Γριά με το περίεργο Βλέμμα της
καθώς κατανυκτικά βαδίζει προς την εκκλησία της Γειτονιάς Της.

Ή όσο Κρίμα είναι ο μεσήλικας Υπαλληλάκος με το σκυμμένο Πρόσωπό Του
καθώς μνησίκακα αριθμεί πάνω στα βιβλία του Εργοδότη Του.

Ή ακόμα – ακόμα,
όσο Κρίμα είναι το μικροκαμωμένο Σκυλάκι με το νευρικό Γάβγισμά Του
καθώς σίγουρα ασφαλίζει την πόρτα του Αφεντικού Του.


Έτσι Κρίμα είσαι και εσύ Μάνα με την κουρασμένη Ύπαρξή Σου
καθώς ανήθικα μοιράζουν τα ιμάτιά Σου φρουροί σου.


Κρίμα είναι που τους κοιτάς ακόμα.

εγώ είμαι
facebook | twitter