Ξύνω τις πληγές της μνήμης μου και μαζί με το πύον κυλάει αυτή. Τραγουδίστρια που ζει με το σκυλάκι της. Μου ανοίγει την πόρτα της. Το σκυλί είναι άρρωστο. Γρυλίζει και δαγκώνει, κουλουριασμένο κάτω απ’ την ντουλάπα. Παντού στους τοίχους ένδοξες φωτογραφίες της στην πίστα. Φωτογραφίες παλιές. Δεκαετία ’80. Πανέμορφη. Γυρνώ και την κοιτάζω. Κλαψουρίζει για το σκυλί της. Είναι πρησμένη. Φοράει έναν ολόλευκο χοντρό νάρθηκα στον αυχένα. Με βρίζει. Με διώχνει. Μαζί με το πύον κυλάει κι αυτός. Τσιγγάνος μουσικός. Κυριακή πρωί. Τον χαζεύω απ’ το αυτοκίνητο. Μπροστά απ’ τα χαμόσπιτα, κάθεται σε μια καρέκλα γυμνός. Το πρόσωπο και τον λαιμό του καλύπτει αφρός ξυρίσματος. Δίπλα του κάποιοι χορεύουν. Αυτός τραγουδά. Με κοιτάζει με δαιμονική χαρά. Αποστρέφω το βλέμμα. Βάζω μπρος να φύγω. Ο ουρανός μια λεπίδα στα χέρια του σύμπαντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου