ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Πέφτουν τ αστέρια τ ουρανού σαν δάκρυα στο σκοτάδι
κυλάν στα πέλαγα του νου μ αφήνουνε σημάδι

αφήνουνε πατημασιές στη λάσπη της ψυχής μου
σηκώνουν κύματα θεριά μέσα στη θυμησή μου

Λύσαξα για να βρω φιλί και γιόμισα χρυσάφι
φωλιάσανε στη σάρκα μου που βρώμισε θειάφι

μια ζωή πεδεύμαι ,φτερούγες παζαρεύω
αφου κι εγώ σταυρώθηκα, ανάσταση γυρεύω

Σαν δράκου μοιάζει μια φωνή , χρόνια με κυνηγάει
τρυπώνει μες το αίμα μου, άνθρωπε...μου μιλάει

Χωρίς να δεις το αίμα σου ελεύθερο να τρέχει
χωρίς πληγές στο σώμα σου..παράδεισο δεν έχει

και ψάχνω λόφο ν ανεβώ, σταυρό να κουβαλήσω
μα είναι ο δρόμος δύσκολος κι όλο κοιτάζω πίσω.

Μπουτζής Γρηγόρης