Η μολυσμένη μας ψυχή...

Τρέμουμε μήπως μολυνθεί
η μολυσμένη μας ψυχή
και μας αφήσει

Μήπως γεράσουμε πολύ
κι αυτό το άχαρο κορμί
δεν έχει στύση

Το ξέρουμε όμως καλά
πως η πουτάνα η σκουριά
γεννά αβέρτα

Φέρε ρε χρόνε βιαστή
πίσω την κάθε μου στιγμή
και γίνε πέτρα

Γίνε μαρμάρινη σιωπή
και μια πένθιμη αυγή
πάρε τον δρόμο

Τον δρόμο που δεν έχει φως
και βάδισε τον μοναχός
να νοιώσεις φόβο

Να νοιώσεις λίγος και μικρός
παρωχημένος και κοινός
δίχως ελπίδα

Πως από στάλα της βροχής
σ' ένα ποτάμι θα χυθείς
σαν καταιγίδα

Τρέμουμε μήπως γεννηθεί
μεσα στην στειρα μας ψυχή
κανένα δάκρυ

Κι όπως περνάει ο καιρός
το δάκρυ γίνει λυτρωμός
γίνει φαρμάκι

Μπουτζής Γρηγόρης