22 Απρ 2012
21 Απρ 2012
Στο μικροσκόπιο
Διαφαίνεται η δραματουργία του 16ου Λουδοβίκου
Σέρνεται η πλάτη της Κλεοπάτρας
Αναπτερώνεται η γοτθική πικρία
Αυτοκτονεί ο Ριγκώ
Προσποιείται ότι κοιμάται ο Βασέ
Αναποφάσιστοι χωρικοί
καταβροχθίζουν όλες αυτές τις ουρές κροκόδειλων με φευγαλέες ικεσίες
Ζηλωτές φονεύουν τα προηγούμενα δείπνα
Η ύλη δεν ψηφίζει
Διερχόμαστε τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα
Αναχωρούν τα μαροκινά ταχυδρομεία
Είμαι μαζί τους στο όρος με τα ουρητήρια
Διαλέξατε για «Γένοιτο!» την πανίδα
Νυχθημερόν μας παρατηρεί ο Ροβεσπιέρος
Αγόγγυστα τροποποιούμε τις καρτεσιανές πολίχνες
Τα τέκνα των Βρούτων αναπαράγουν τα φλογοβόλα
Ρέμπους, γρανάζια, κονδυλοφόροι, σηματοδότες
Είμαστε βηματοδότες!
Σέρνεται η πλάτη της Κλεοπάτρας
Αναπτερώνεται η γοτθική πικρία
Αυτοκτονεί ο Ριγκώ
Προσποιείται ότι κοιμάται ο Βασέ
Αναποφάσιστοι χωρικοί
καταβροχθίζουν όλες αυτές τις ουρές κροκόδειλων με φευγαλέες ικεσίες
Ζηλωτές φονεύουν τα προηγούμενα δείπνα
Η ύλη δεν ψηφίζει
Διερχόμαστε τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα
Αναχωρούν τα μαροκινά ταχυδρομεία
Είμαι μαζί τους στο όρος με τα ουρητήρια
Διαλέξατε για «Γένοιτο!» την πανίδα
Νυχθημερόν μας παρατηρεί ο Ροβεσπιέρος
Αγόγγυστα τροποποιούμε τις καρτεσιανές πολίχνες
Τα τέκνα των Βρούτων αναπαράγουν τα φλογοβόλα
Ρέμπους, γρανάζια, κονδυλοφόροι, σηματοδότες
Είμαστε βηματοδότες!
Μικρό Ερωτικό
Ανυπομονώ να εκμαυλίσω τα θέρετρα των στιλβηδόνων
με την επικουρική λειτουργία των εκμαγείων
Η πικρία επανιδρύεται στους τροπικούς κύκλους των ματιών σου
Γύρω τους η σκιώδης μονομαχία μου με τη λεξιπενία
αναδεικνύει την άρθρωση που έγκειται στις φυσαλίδες
(κομήτες θορυβούνε στο άβατον της ανοίξεως)
Εναποθέτω το θαύμα σου στα αόρατα βατόμουρα των Ερινύων
Και σου προσφέρω το πλεόνασμα της ζωής μας
που υπήρξε
αδιαμφισβήτητα
για μας μονάχα
το κινούν αίτιο της τυχαιότητας
με την επικουρική λειτουργία των εκμαγείων
Η πικρία επανιδρύεται στους τροπικούς κύκλους των ματιών σου
Γύρω τους η σκιώδης μονομαχία μου με τη λεξιπενία
αναδεικνύει την άρθρωση που έγκειται στις φυσαλίδες
(κομήτες θορυβούνε στο άβατον της ανοίξεως)
Εναποθέτω το θαύμα σου στα αόρατα βατόμουρα των Ερινύων
Και σου προσφέρω το πλεόνασμα της ζωής μας
που υπήρξε
αδιαμφισβήτητα
για μας μονάχα
το κινούν αίτιο της τυχαιότητας
Λόγια σε φίλους
Κάθε βλέμμα σου να ουρλιάζει στον κόσμο την ταυτότητά του
Αυτό σημαίνει Αχιλλέας!
Δεν φοβάμαι
Δεν είμαι ο Δον Ζουάν,
Δεν είμαι ο Φάουστ,
Δεν είμαι ο Ρεμπώ
Ούτε ο Ανδρούτσος
Ο Λένιν κι ο Μαλατέστα
Είμαι ακόμα πνοή που ψάχνει τον ουρανό της
Όσο ψύχεται δέχεται με χαμόγελο τον Γολγοθά της
Το διάστημα είναι παγωμένο φίλε
Σε ποια άκρη του φωλιάζει τυλιγμένη με σάβανα η ελευθερία
Ας είμαστε αληθινοί
Γιατί υπάρχει αλήθεια!
Γιατί υπάρχει ομορφιά!
Όπως υπάρχει ο πιο βαθύς βυθός που δεν θ’ αγγίξουμε ποτέ
Και το πιο υποθετικό σωματίδιο που ποτέ δεν θ’ αντικρίσουν τα μάτια μας
Ας είμαστε ποιητές της φωνής μας
Δίχως άγχος και πίεση
Ας κοιτάζουμε τους άλλους με τα μάτια της θύελλας που κοπάζει νικημένη
Όλα θα έρθουν φίλε
Στον τάφο μου ή στην αγκαλιά μου
Αν οι θνητοί γλεντοκοπούν και μένα με σταυρώνουν οι σκέψεις μου
Ας είναι!
Αν σε κηδεία κλάψω από συγκίνηση
Ας είναι!
Κι αν πάλι σε κηδεία βάλω τα γέλια
Με καλωσορίζω!
Ας γίνει η νύχτα φράντζα μου αν έτσι νιώθω
Κι ο ήλιος ας στριφογυρνά στις τσέπες μου
Όταν ερωτευθώ όμως θα τον πάρω στις χούφτες μου
Και θα φωτίζω το πρόσωπό ΤΗΣ μέχρι να λιώσουν τα κόκαλά μου
Κι ο ήλιος να βρει τη σκιά του υποταγμένος στο φως ΤΗΣ
Φλώροι, χαμηλοβλεπούσες, σιωπηλοί δολοφόνοι των σκέψεων
Παραπληγικοί, σπυριάρηδες, χοντροί, απροσάρμοστοι
Μοναχικοί, ντροπαλοί, αυνανιστές και στερημένοι
(Και οι υπόλοιποι!)
Για σας τραγουδώ τη λάμψη του Αχιλλέα!
Βρείτε το πρόσωπό σας διπλωμένο στα ημερολόγια
Που ανακάλυψαν γελώντας και βρίζοντας οι μαστροποί σας
Αφήστε το δάκρυ σας να πνίξει τις συναναστροφές σας
Μην είστε ποτέ προσβλητικοί όμως
Βγάλτε το καπέλο σας και χαιρετίστε μ’ ένα βαρύθυμο χαμόγελο
Κι από τα χείλη σας θα γκρεμιστεί το σάπιο στολίδι του κόσμου
Διαβάστε και μελετήστε
Αποστηθίστε και ουρλιάξτε
Όπως κάθε φως μας συνδέει με το παρελθόν
Μόνο και μόνο για να χαθούμε στην ψευδαίσθηση του παρόντος
Πείτε τα παλιά τα λόγια του Βιγιόν
Και τα βογκητά του Μπωντλαίρ μην αρνηθείτε
Για να μάθετε να μιλάτε
Γιατί κι η γλώσσα δεν είναι παρά η Βαβέλ των συνωμοσιών μας
Συνεχίζω πιο σίγουρος φίλε
Κι ελπίζω ν’ ακολουθήσεις
Θα πατήσω δυο φορές ένα κουδούνι τα μεσάνυχτα χωρίς να τρέξω
Θα πω ψέματα ότι έσπασα έναν καθρέφτη αυτοκινήτου
Θα περηφανευτώ για όσα έκανα
Αλλά μετά τέλος
Θα τα ξανακάνω λυτρωμένος
Γιατί σώπασα όταν έπρεπε μ’ αυτόν τον ύμνο των καθυστερημένων
Αυτό σημαίνει Αχιλλέας!
Δεν φοβάμαι
Δεν είμαι ο Δον Ζουάν,
Δεν είμαι ο Φάουστ,
Δεν είμαι ο Ρεμπώ
Ούτε ο Ανδρούτσος
Ο Λένιν κι ο Μαλατέστα
Είμαι ακόμα πνοή που ψάχνει τον ουρανό της
Όσο ψύχεται δέχεται με χαμόγελο τον Γολγοθά της
Το διάστημα είναι παγωμένο φίλε
Σε ποια άκρη του φωλιάζει τυλιγμένη με σάβανα η ελευθερία
Ας είμαστε αληθινοί
Γιατί υπάρχει αλήθεια!
Γιατί υπάρχει ομορφιά!
Όπως υπάρχει ο πιο βαθύς βυθός που δεν θ’ αγγίξουμε ποτέ
Και το πιο υποθετικό σωματίδιο που ποτέ δεν θ’ αντικρίσουν τα μάτια μας
Ας είμαστε ποιητές της φωνής μας
Δίχως άγχος και πίεση
Ας κοιτάζουμε τους άλλους με τα μάτια της θύελλας που κοπάζει νικημένη
Όλα θα έρθουν φίλε
Στον τάφο μου ή στην αγκαλιά μου
Αν οι θνητοί γλεντοκοπούν και μένα με σταυρώνουν οι σκέψεις μου
Ας είναι!
Αν σε κηδεία κλάψω από συγκίνηση
Ας είναι!
Κι αν πάλι σε κηδεία βάλω τα γέλια
Με καλωσορίζω!
Ας γίνει η νύχτα φράντζα μου αν έτσι νιώθω
Κι ο ήλιος ας στριφογυρνά στις τσέπες μου
Όταν ερωτευθώ όμως θα τον πάρω στις χούφτες μου
Και θα φωτίζω το πρόσωπό ΤΗΣ μέχρι να λιώσουν τα κόκαλά μου
Κι ο ήλιος να βρει τη σκιά του υποταγμένος στο φως ΤΗΣ
Φλώροι, χαμηλοβλεπούσες, σιωπηλοί δολοφόνοι των σκέψεων
Παραπληγικοί, σπυριάρηδες, χοντροί, απροσάρμοστοι
Μοναχικοί, ντροπαλοί, αυνανιστές και στερημένοι
(Και οι υπόλοιποι!)
Για σας τραγουδώ τη λάμψη του Αχιλλέα!
Βρείτε το πρόσωπό σας διπλωμένο στα ημερολόγια
Που ανακάλυψαν γελώντας και βρίζοντας οι μαστροποί σας
Αφήστε το δάκρυ σας να πνίξει τις συναναστροφές σας
Μην είστε ποτέ προσβλητικοί όμως
Βγάλτε το καπέλο σας και χαιρετίστε μ’ ένα βαρύθυμο χαμόγελο
Κι από τα χείλη σας θα γκρεμιστεί το σάπιο στολίδι του κόσμου
Διαβάστε και μελετήστε
Αποστηθίστε και ουρλιάξτε
Όπως κάθε φως μας συνδέει με το παρελθόν
Μόνο και μόνο για να χαθούμε στην ψευδαίσθηση του παρόντος
Πείτε τα παλιά τα λόγια του Βιγιόν
Και τα βογκητά του Μπωντλαίρ μην αρνηθείτε
Για να μάθετε να μιλάτε
Γιατί κι η γλώσσα δεν είναι παρά η Βαβέλ των συνωμοσιών μας
Συνεχίζω πιο σίγουρος φίλε
Κι ελπίζω ν’ ακολουθήσεις
Θα πατήσω δυο φορές ένα κουδούνι τα μεσάνυχτα χωρίς να τρέξω
Θα πω ψέματα ότι έσπασα έναν καθρέφτη αυτοκινήτου
Θα περηφανευτώ για όσα έκανα
Αλλά μετά τέλος
Θα τα ξανακάνω λυτρωμένος
Γιατί σώπασα όταν έπρεπε μ’ αυτόν τον ύμνο των καθυστερημένων
Βουλησιαρχία
Θέλω τον ήλιο ντυμένο με όλα του τα όνειρα
Κι ένα νεύμα να πυρπολεί την τροχιά του
Γίγαντες από υδροκυάνιο
κωπηλατούν με μανία στη λευκή θάλασσα του θανάτου μου
Ζητούν ένα απλό μεταίχμιο
για τις κουρασμένες νύχτες των Ασσασίνων αδελφών τους
Ο κ. Σαλ θέλει ίσιους δρόμους
να διαπερνούν τα παρθένα όνειρα των νεκροταφείων
Κι οι σελίδες του
ας παραμείνουν σταυρωμένες στο ιερό ξύλο του ύπνου
Θέλει κι αυτός τα μάτια του σύννεφου.
Κι ένα νεύμα να πυρπολεί την τροχιά του
Γίγαντες από υδροκυάνιο
κωπηλατούν με μανία στη λευκή θάλασσα του θανάτου μου
Ζητούν ένα απλό μεταίχμιο
για τις κουρασμένες νύχτες των Ασσασίνων αδελφών τους
Ο κ. Σαλ θέλει ίσιους δρόμους
να διαπερνούν τα παρθένα όνειρα των νεκροταφείων
Κι οι σελίδες του
ας παραμείνουν σταυρωμένες στο ιερό ξύλο του ύπνου
Θέλει κι αυτός τα μάτια του σύννεφου.
Υπνοβατούν οι φρουροί;
Άγνωστα κύμβαλα και αθόρυβοι ίσκιοι
Ανατέλλουν στα μάτια των οικείων χρησμών
Φοβάμαι της πυγολαμπίδας το νόημα
Αγρυπνώ για τα κρόταλα των ορνέων
Γιατί ποτέ δεν αντίκρισα πιο φιλόξενη πρωία
Ποτέ δεν με θώπευσε θαλερό νυχτικό
Τα χαμόγελα σφύζουν από μέλι και σύκα
Ρεμβάζω στις όχθες του θολού οπλοστασίου
Που μετουσιώθηκε στα σπλάχνα του ύπνου μου
Και γίνηκε σφοδρή επιθυμία για έρωτα
Για δάκρυα και μαρσιποφόρες σιωπές
Για σοφία και σκέψεις αυτοκτονίας
Ταξιδεύω στην έρημη καρδιά του φωτός
Πλήθη δολοφόνων με καταδιώκουν
Διότι έφυγα ήσυχα χωρίς των νεκρών τις προβιές
Γυρεύοντας μάταια απολίτιστα φρύδια
Τριχωτές όρνιθες και ανέγγιχτους πέλεκες
Αν το καταλαβαίνεις πως σ’ αγαπώ
Όπως αγαπά το σείστρο τους ήχους του
Και η ελευθερία το δίκαιο
Στείλε με τον αργόσυρτο άνεμο των βραδινών ανθών
Τα θεσπέσια κολπικά υγρά σου.
Ανατέλλουν στα μάτια των οικείων χρησμών
Φοβάμαι της πυγολαμπίδας το νόημα
Αγρυπνώ για τα κρόταλα των ορνέων
Γιατί ποτέ δεν αντίκρισα πιο φιλόξενη πρωία
Ποτέ δεν με θώπευσε θαλερό νυχτικό
Τα χαμόγελα σφύζουν από μέλι και σύκα
Ρεμβάζω στις όχθες του θολού οπλοστασίου
Που μετουσιώθηκε στα σπλάχνα του ύπνου μου
Και γίνηκε σφοδρή επιθυμία για έρωτα
Για δάκρυα και μαρσιποφόρες σιωπές
Για σοφία και σκέψεις αυτοκτονίας
Ταξιδεύω στην έρημη καρδιά του φωτός
Πλήθη δολοφόνων με καταδιώκουν
Διότι έφυγα ήσυχα χωρίς των νεκρών τις προβιές
Γυρεύοντας μάταια απολίτιστα φρύδια
Τριχωτές όρνιθες και ανέγγιχτους πέλεκες
Αν το καταλαβαίνεις πως σ’ αγαπώ
Όπως αγαπά το σείστρο τους ήχους του
Και η ελευθερία το δίκαιο
Στείλε με τον αργόσυρτο άνεμο των βραδινών ανθών
Τα θεσπέσια κολπικά υγρά σου.
17 Απρ 2012
Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε...
Θέλω να πετύχω
να πιάσω την καλή
να φτάσω ψηλά
και να λέω
γιατί να βοηθήσω τους άλλους
εγώ παιδεύτηκα και τα κατάφερα
εμένα ποιος με βοήθησε να φτάσω εδώ που έφτασα
τόσο ψηλά που δε μπορώ να ξεχωρίσω τι έχει κάτω.
Θέλω να βγω στην τηλεόραση
και να δώσω κουράγιο
για τα παιδιά που έχουν όνειρα
να τους πω ότι αν επιμείνουν
και προσπαθούν συνεχώς θα πετύχουν
γιατί εγώ είμαι στην τηλεόραση
και μπορώ να λέω ότι μαλακία μου κατέβει.
Θέλω να φτάσω μέχρι εκεί που φτάνει η ελπίδα μου
να την αγκαλιάσω
να τη φιλήσω
και μετά να τη φτύσω
γιατί δεν ονειρεύτηκα την ελπίδα
αλλά μια ζωή που δε μπορώ να αποκτήσω
μέσα από τους φτηνούς θησαυρούς των διαφημίσεων
μέσα από τα στενά όρια του μυαλού μου
πρόδωσα και προδώθηκα
απ' όσα φάνταζαν αληθινά
και πως να γυρίσω πίσω.
να πιάσω την καλή
να φτάσω ψηλά
και να λέω
γιατί να βοηθήσω τους άλλους
εγώ παιδεύτηκα και τα κατάφερα
εμένα ποιος με βοήθησε να φτάσω εδώ που έφτασα
τόσο ψηλά που δε μπορώ να ξεχωρίσω τι έχει κάτω.
Θέλω να βγω στην τηλεόραση
και να δώσω κουράγιο
για τα παιδιά που έχουν όνειρα
να τους πω ότι αν επιμείνουν
και προσπαθούν συνεχώς θα πετύχουν
γιατί εγώ είμαι στην τηλεόραση
και μπορώ να λέω ότι μαλακία μου κατέβει.
Θέλω να φτάσω μέχρι εκεί που φτάνει η ελπίδα μου
να την αγκαλιάσω
να τη φιλήσω
και μετά να τη φτύσω
γιατί δεν ονειρεύτηκα την ελπίδα
αλλά μια ζωή που δε μπορώ να αποκτήσω
μέσα από τους φτηνούς θησαυρούς των διαφημίσεων
μέσα από τα στενά όρια του μυαλού μου
πρόδωσα και προδώθηκα
απ' όσα φάνταζαν αληθινά
και πως να γυρίσω πίσω.
16 Απρ 2012
ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Πέφτουν τ αστέρια τ ουρανού σαν δάκρυα στο σκοτάδι
κυλάν στα πέλαγα του νου μ αφήνουνε σημάδι
αφήνουνε πατημασιές στη λάσπη της ψυχής μου
σηκώνουν κύματα θεριά μέσα στη θυμησή μου
Λύσαξα για να βρω φιλί και γιόμισα χρυσάφι
φωλιάσανε στη σάρκα μου που βρώμισε θειάφι
μια ζωή πεδεύμαι ,φτερούγες παζαρεύω
αφου κι εγώ σταυρώθηκα, ανάσταση γυρεύω
Σαν δράκου μοιάζει μια φωνή , χρόνια με κυνηγάει
τρυπώνει μες το αίμα μου, άνθρωπε...μου μιλάει
Χωρίς να δεις το αίμα σου ελεύθερο να τρέχει
χωρίς πληγές στο σώμα σου..παράδεισο δεν έχει
και ψάχνω λόφο ν ανεβώ, σταυρό να κουβαλήσω
μα είναι ο δρόμος δύσκολος κι όλο κοιτάζω πίσω.
κυλάν στα πέλαγα του νου μ αφήνουνε σημάδι
αφήνουνε πατημασιές στη λάσπη της ψυχής μου
σηκώνουν κύματα θεριά μέσα στη θυμησή μου
Λύσαξα για να βρω φιλί και γιόμισα χρυσάφι
φωλιάσανε στη σάρκα μου που βρώμισε θειάφι
μια ζωή πεδεύμαι ,φτερούγες παζαρεύω
αφου κι εγώ σταυρώθηκα, ανάσταση γυρεύω
Σαν δράκου μοιάζει μια φωνή , χρόνια με κυνηγάει
τρυπώνει μες το αίμα μου, άνθρωπε...μου μιλάει
Χωρίς να δεις το αίμα σου ελεύθερο να τρέχει
χωρίς πληγές στο σώμα σου..παράδεισο δεν έχει
και ψάχνω λόφο ν ανεβώ, σταυρό να κουβαλήσω
μα είναι ο δρόμος δύσκολος κι όλο κοιτάζω πίσω.
ΑΝΑΜΟΝΗ
Άλλοι γελάνε κι άλλοι κλαίνε
κι άλλοι απ έξω επιμένουν
τι θα τους φέρει και τι φταίνε
μες τη βροχή να περιμένουν
Σ άσπρα πλαστικά ποτήρια
ζεστοί καφέδες που αχνίζουν
κάνουν στα στόματα χατήρια
και με τσιγάρα θυμιατίζουν
Τι είναι ο θάνατος εν τέλει
ένα μακάβριο τσιφτετέλι που το χορεύουν οι ψυχές
κι όλοι εμείς..τι ανθρωπάκια
να τις χτυπάμε παλαμάκια σε πίστες από προσευχές
Ποιον δρόμο φέρνεις άγνωστε
που σβήνει τη συνήθεια
γνωστός ο τόπος άλλωστε
μα άγνωστη η αλήθεια
κι άλλοι απ έξω επιμένουν
τι θα τους φέρει και τι φταίνε
μες τη βροχή να περιμένουν
Σ άσπρα πλαστικά ποτήρια
ζεστοί καφέδες που αχνίζουν
κάνουν στα στόματα χατήρια
και με τσιγάρα θυμιατίζουν
Τι είναι ο θάνατος εν τέλει
ένα μακάβριο τσιφτετέλι που το χορεύουν οι ψυχές
κι όλοι εμείς..τι ανθρωπάκια
να τις χτυπάμε παλαμάκια σε πίστες από προσευχές
Ποιον δρόμο φέρνεις άγνωστε
που σβήνει τη συνήθεια
γνωστός ο τόπος άλλωστε
μα άγνωστη η αλήθεια
ψηφιακές εικόνες
To μυαλό μου είναι γεμάτο αριθμούς
προσθέσεις, αφαιρέσεις,διαιρέσεις
ψηφιακές εικόνες
ψηφιακές πουτάνες
εξοπλισμοί κρατών
Θέλω να δω τη φωτογραφία του νεκρού μου εαυτού
σε μια παπ γεμάτη από ζαλισμένους ιππότες.
Στο μυαλό μου σέρνει μια έκρηξη ηφαιστίου
κι αυτή η πόλη μοιάζει..με χωματερή ψυχών.
προσθέσεις, αφαιρέσεις,διαιρέσεις
ψηφιακές εικόνες
ψηφιακές πουτάνες
εξοπλισμοί κρατών
Θέλω να δω τη φωτογραφία του νεκρού μου εαυτού
σε μια παπ γεμάτη από ζαλισμένους ιππότες.
Στο μυαλό μου σέρνει μια έκρηξη ηφαιστίου
κι αυτή η πόλη μοιάζει..με χωματερή ψυχών.
τα ύπουλα φίδια
Τα ύπουλα φίδια που μεγαλώσαν
μέσα στον κόρφο μας και μας δαγκώσαν
τώρα μας δίνουν συμβουλή
να μην είμαστε άμαρτωλοί
Στις αγορές μη ψάχνεις για ραδίκια
δίπλα σου κάθονται φοράνε σκουλαρίκια
με μια κρυμμένη ενοχή
πάντα θα είμαστε τόσο μικροί
Οι φίλοι που λέγαμε ότι μας νοιώσαν
και με την πρώτη ευκαιρία σταυρώσαν
τώρα μας δίνουν συμβουλή
να μην είμαστε άμαρτωλοί
Τι κι αν μας γράψουν οι εφημερίδες
θα μας σερβίρουνε μέλι κι ακρίδες
σαράντα χρόνια νηστικοί
μέσα στη φάκα πιασμένοι ποντικοί
μέσα στον κόρφο μας και μας δαγκώσαν
τώρα μας δίνουν συμβουλή
να μην είμαστε άμαρτωλοί
Στις αγορές μη ψάχνεις για ραδίκια
δίπλα σου κάθονται φοράνε σκουλαρίκια
με μια κρυμμένη ενοχή
πάντα θα είμαστε τόσο μικροί
Οι φίλοι που λέγαμε ότι μας νοιώσαν
και με την πρώτη ευκαιρία σταυρώσαν
τώρα μας δίνουν συμβουλή
να μην είμαστε άμαρτωλοί
Τι κι αν μας γράψουν οι εφημερίδες
θα μας σερβίρουνε μέλι κι ακρίδες
σαράντα χρόνια νηστικοί
μέσα στη φάκα πιασμένοι ποντικοί
Η μολυσμένη μας ψυχή...
Τρέμουμε μήπως μολυνθεί
η μολυσμένη μας ψυχή
και μας αφήσει
Μήπως γεράσουμε πολύ
κι αυτό το άχαρο κορμί
δεν έχει στύση
Το ξέρουμε όμως καλά
πως η πουτάνα η σκουριά
γεννά αβέρτα
Φέρε ρε χρόνε βιαστή
πίσω την κάθε μου στιγμή
και γίνε πέτρα
Γίνε μαρμάρινη σιωπή
και μια πένθιμη αυγή
πάρε τον δρόμο
Τον δρόμο που δεν έχει φως
και βάδισε τον μοναχός
να νοιώσεις φόβο
Να νοιώσεις λίγος και μικρός
παρωχημένος και κοινός
δίχως ελπίδα
Πως από στάλα της βροχής
σ' ένα ποτάμι θα χυθείς
σαν καταιγίδα
Τρέμουμε μήπως γεννηθεί
μεσα στην στειρα μας ψυχή
κανένα δάκρυ
Κι όπως περνάει ο καιρός
το δάκρυ γίνει λυτρωμός
γίνει φαρμάκι
η μολυσμένη μας ψυχή
και μας αφήσει
Μήπως γεράσουμε πολύ
κι αυτό το άχαρο κορμί
δεν έχει στύση
Το ξέρουμε όμως καλά
πως η πουτάνα η σκουριά
γεννά αβέρτα
Φέρε ρε χρόνε βιαστή
πίσω την κάθε μου στιγμή
και γίνε πέτρα
Γίνε μαρμάρινη σιωπή
και μια πένθιμη αυγή
πάρε τον δρόμο
Τον δρόμο που δεν έχει φως
και βάδισε τον μοναχός
να νοιώσεις φόβο
Να νοιώσεις λίγος και μικρός
παρωχημένος και κοινός
δίχως ελπίδα
Πως από στάλα της βροχής
σ' ένα ποτάμι θα χυθείς
σαν καταιγίδα
Τρέμουμε μήπως γεννηθεί
μεσα στην στειρα μας ψυχή
κανένα δάκρυ
Κι όπως περνάει ο καιρός
το δάκρυ γίνει λυτρωμός
γίνει φαρμάκι
14 Απρ 2012
ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΒΙΒΛΙΟ ΟΓΔΟΟ
Μπορείς να συνδυάσεις την εφευρετικότητα
με τη λογική: να έχεις γνώμη αλλά να μην την εκφράζεις.
Αμφιβολίες είναι φυσικό να εμφανιστούν
ειδικά τα βράδια όταν πέφτεις να κοιμηθείς
όπου ο πραγματικός κόσμος καταργείται
και το φανταστικό ξεδιπλώνεται δια μέσου ογκώδη ονείρων.
Κρατήσου μακριά από αμφιταλαντεύσεις.
Μην μας απογοητεύσεις με τυχόν φιλοσοφίες
περί ελευθερίας του ατόμου, ηθικής και συνείδησης.
Η ψευδαίσθηση ενός ανοιχτού ορίζοντα σου ανήκει.
_ Το όγδοο βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνα αναλύει τα καθέκαστα της παρακμής, δείχνει τα αρνητικά αποτελέσματα της διαφθοράς κι αποκαλύπτει τη διαδικασία μέσω της οποίας ασκείται η διαφθορά. Αρχίζει με ένα σκοτεινό κείμενο όπου ο Πλάτων εξηγεί τις αιτίες που επιφέρουν την διάλυση της ιδεώδους Πολιτείας. Την θέση της αριστοκρατίας της γνώσης θ΄ αρχίσει να την παίρνει μια τιμοκρατική ολιγαρχία, η κυβέρνηση της μειονότητας που θα υπακούει μόνο στην αρχή της στρατιωτικής τιμής.
με τη λογική: να έχεις γνώμη αλλά να μην την εκφράζεις.
Αμφιβολίες είναι φυσικό να εμφανιστούν
ειδικά τα βράδια όταν πέφτεις να κοιμηθείς
όπου ο πραγματικός κόσμος καταργείται
και το φανταστικό ξεδιπλώνεται δια μέσου ογκώδη ονείρων.
Κρατήσου μακριά από αμφιταλαντεύσεις.
Μην μας απογοητεύσεις με τυχόν φιλοσοφίες
περί ελευθερίας του ατόμου, ηθικής και συνείδησης.
Η ψευδαίσθηση ενός ανοιχτού ορίζοντα σου ανήκει.
_ Το όγδοο βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνα αναλύει τα καθέκαστα της παρακμής, δείχνει τα αρνητικά αποτελέσματα της διαφθοράς κι αποκαλύπτει τη διαδικασία μέσω της οποίας ασκείται η διαφθορά. Αρχίζει με ένα σκοτεινό κείμενο όπου ο Πλάτων εξηγεί τις αιτίες που επιφέρουν την διάλυση της ιδεώδους Πολιτείας. Την θέση της αριστοκρατίας της γνώσης θ΄ αρχίσει να την παίρνει μια τιμοκρατική ολιγαρχία, η κυβέρνηση της μειονότητας που θα υπακούει μόνο στην αρχή της στρατιωτικής τιμής.
Γραμματείς και Φαρισαίοι Χριστιανοί
καλή επΑνάσταση
Γραμματείς και φαρισαίοι χριστιανοί, ξέρω τι κάνατε πριν από (περίπου) 2012 χρόνια: σταυρώνατε το Χριστό! Και σήμερα, δήθεν, πενθείτε.
Απ´ το πρωί χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες, υποβάλλοντας όλους μας σε μια πένθιμη ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως έκλαψα και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Έκλαψα με αφορμή ένα τραγούδι που έχω ακούσει πολλές φορές, αλλά ποτέ άλλοτε δε με είχε κάνει να δακρύσω. Έκλαψα παρόλο τον εκνευρισμό που μου προκάλεσαν το πρωινό ξύπνημα εξαιτίας της καμπάνας και το αδιάκοπο χτύπημά της καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Έκλαψα, όχι γιατί μετέχω του θρήνου των παθών του Χριστού, αλλά γιατί με επηρέασε η όλη ατμόσφαιρα, δείγμα του πόσο αποτελεσματική είναι η προπαγάνδα σας.
Όταν όμως έρθει η ώρα του επιταφίου, θα βάλετε τα καλά σας και θα πάτε στην εκκλησία χασκογελώντας να κουτσομπολέψετε τους διπλανούς σας. Ευτυχώς την επαύριον ανασταίνεται, γιατί τόσος θρήνος δε θα αντεχόταν για πολύ· τι θα γίνονταν άλλωστε τόσα παιχνίδια χωρίς τη διακοσμητική λαμπάδα και τόσοι τόνοι βεγγαλικών;...
9 Απρ 2012
Το κόμμα του μέτρου*
Εκεί που η ελπίδα αυτοκτονεί
μόλις γεράσει,
βουβά προετοιμάζεται η οργή
να γίνει δράση...
Έχω την εντύπωση ότι η λύση για το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι ένας κομήτης.
Ένας κομήτης ο οποίος δε θα περάσει εξ αποστάσεως, γιατί σε αυτή την περίπτωση το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν μια ευχή.
Ούτε ένας τεράστιος κομήτης ο οποίος θα προσκρούσει στην Ελλάδα, γιατί σε αυτή την περίπτωση το τελευταίο που θα προλαβαίναμε να κάνουμε θα ήταν μια προσευχή πριν την πρόσκρουση.
Η λύση είναι ένας καλοσυνάτος και συνάμα δίκαιος κομήτης, ο οποίος θα προσγειωθεί στην Ελλάδα μην έχοντας συμμετοχή στα εγχώρια πολιτικά δρώμενα των τελευταίων δεκαετιών.
Ένας κομήτης ο οποίος δε θα προκαλέσει σεισμό και καταστροφές με την άφιξή του, αλλά θα δημιουργήσει έναν κρατήρα (έναν πυρήνα αν προτιμάτε) ο οποίος συνεχώς θα διογκώνεται.
Ένας κομήτης ο οποίος θα καταστρέψει το πελατειακό πολιτικό σύστημα με τους πολιτικούς-βολευτές και τους βολεμένους πολίτες.
Ένας κομήτης ο οποίος θα δεχθεί να καεί το μεγαλύτερο μέρος του εισερχόμενος στην πολιτική ατμόσφαιρα της Ελλάδας.
Ένας κομήτης ισχυρά ανθεκτικός ώστε να μπορέσει να επιβιώσει της πρόσκρουσης με τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα.
Ένας κομήτης ο οποίος θα έρθει για να μείνει.
Κλείστε τα μάτια, ονειρευτείτε και μετά βγείτε στους δρόμους να διεκδικήσουμε το μέλλον μας αγκαλιασμένοι· σαν να τον βλέπω να έρχεται...
*σ.σ. ΚΟΜ.ΜΕΤ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)